Pracodawca odprowadzając za pracownika zaliczki na podatek dochodowy odlicza jednocześnie od naszych przychodów, określone w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, koszty ich uzyskania. Odliczenie kosztów uzyskania przychodu jest niezależne od faktycznego ich poniesienia przez pracownika.

W przypadku pracownika, który jest zatrudniony na podstawie jednej umowy o pracę odliczeniu podlega kwota 1 335 zł za rok podatkowy, a w przypadku zatrudnienia na podstawie więcej niż jednej umowy 2 002,05 zł. Z kolei w przypadku pracowników, którzy świadczą pracę w innej miejscowości niż ich miejsce zamieszkania kwoty te wynoszą odpowiednio 1 668,72 zł oraz 2502,56 zł.

W przypadku, gdy koszty dojazdu do pracy przewyższają w stosunku rocznym kwoty, o których wyżej, pracownik może odliczyć nadwyżkę wydatków na dojazdy w rocznym zeznaniu podatkowym. Warunkiem odliczenia jest brak dodatku za rozłąkę.

Istotnym jest, iż przedmiotowe odliczenie możliwe jest jedynie w sytuacji, gdy pracownik korzysta z komunikacji zbiorowej i posiada imienne bilety. Nie można więc odliczać kosztów, jakie poniosło się w związku z korzystaniem np. z samochodu. Jednorazowe bilety również nie stanowią podstawy do odliczenia, podobnie okresowe bilety na okaziciela.

Podkreślić jednak należy, iż podstawę odliczenia stanowią całkowite koszty poniesione przez pracownika w związku z dojazdem z miejsca swojego zamieszkania do miejsca wykonywania pracy, bez względu na okoliczność z ilu środków komunikacji zbiorowej pracownik zmuszony jest korzystać.

Niestety brak zachowanych imiennych biletów okresowych powoduje, iż niemożliwym jest odliczenie przedmiotowych kosztów dojazdów.